Jak z wiatrem wieść niesie, nad jeziorem w lesie, ponad lustrem wody rósł sobie dąb młody. Ani był duży, ani mały, świata bardzo ciekawy, więc patrzył i słuchał.

Lustro wody przemawiało do niego:

- Ładny jesteś, młody dębie. Zapowiadasz się na wspaniały, wielometrowy okaz. Trzeba ci tylko pień wyciągnąć w górę wysoko, rozłożyć konary szeroko na wschód, zachód, północ i południe i przystroić się zielonym, soczystym listowiem.

Podobała się dębowi mowa tafli jeziora. Chciał być wysoki, rozłożysty, potężny i piękny. Zaczął więc rozciągać się w górę i nadymać na boki. Trochę urósł, lecz niezbyt wiele. Konary nieznacznie tylko się rozłożyły. Przeglądał się w tafli wody co chwileczkę sprawdzając, czy już jest wspaniały, wielki i potężny, ale to co widział go rozczarowywało. W tle natomiast pyszniły się inne drzewa. Wydawały się wyższe, bardziej rozłożyste, potężniejsze i daleko piękniejsze niż on. Tym bardziej więc próbował się rozciągać i nadymać.

Kiedy się tak rozciągał, przyleciał Zefir, nieduży wietrzyk i zaczął do niego szemrać:

- Byłem tu i tam drogi dębie, bo bywam w różnych miejscach i widziałem, jak wielkie drzewa się przewracają i leżą z wyrwanymi korzeniami.

- A co je przewraca? - chciał wiedzieć dąb.

- Moje ciotki i kuzynki, zawieje, zawieruchy i wichury - zaszemrał Zefir - widziałem też potężne drzewa twojego gatunku powalone przez pioruny.

Słysząc takie straszne wieści, dąb przestraszył się nie na żarty. Już przestało mu się podobać rozciąganie i nadymanie, odeszła ochota żeby się wychylać. Zapragnął być jak najmniejszy i jak najniższy, a najlepiej zapaść się pod ziemię, tak żeby żadna wichura ani żaden piorun nie mogły go dosięgnąć.